”Even eerlijk. Hoe gaaf is het dat we wat oude veteranen aan boord hebben. Het jaar is 2016 - er is een bestuursvergadering gaande in de Soundboks. Aan tafel zitten de oprichters en delen van het managementteam van het jonge Deense startup bedrijf. Hij, die de veteraan aan tafel wordt genoemd, heet Tui Mantoni. Tui is 41 jaar oud en is net gestopt als CEO van B&O. Hij wordt misschien een veteraan genoemd, maar hij voelt zich allesbehalve dat.
Op een maandag middag in augustus ontmoet BARONS Tui Mandoni in het hartje van Charlottenlund, Denemarken. De kinderen mogen weer naar school en dingen beginnen langzaam maar zeker weer open te gaan. In zijn korte broek en ietwat jongensachtige uitstraling ziet Tui Mandoni er in eerste opzicht niet uit als een oude bestuursvoorzitter. Hij begint te vertellen over zijn dag.
”Vandaag hebben de kinderen hun eerste schooldag gehad. Tine (mijn vrouw) was al naar werk, dus ik had de kinderen en ben met ze naar gefietst. Op mijn weg naar huis luisterde ik naar een podcast. Vervolgens heb ik een paar telefonische vergadering en één vergadering op kantoor. Om 15.00 uur gaat die 2 uur fietsen en in de avond moet die veel lezen. Dit is omdat hij drie grote bestuursvergaderingen heeft, zegt hij met een uitstraling als iemand die de dag waardeert.
Jonge B&O directeur
Tue Mantoni houdt ervan om zijn dag in goede banen te leiden. Hij noemt zichzelf een workaholic en werkt vele uren. Maar hij bestemd zelf zijn dag. Zo is het daarentegen niet altijd het geval geweest.
De meeste mensen kennen Tui Mantoni als een jonge, vooruitstrevende CEO van B&O. Hij was pas 36 jaar oud toen hij aantrad. De realiteit was echter dat B&O niet zijn eerste baan als topman was. Al op 28-jarige leeftijd werd hij directeur van het motorbedrijf Triumph in Engeland. En 2 jaar later werd hij de CEO binnen dit zelfde bedrijf.
”Als je CEO bent, is je dag gewoon afgesloten. Velen geloven in quality time, maar ik vind het ook belangrijk dat je er voor je familie kunt zijn wanneer dit nodig is. Niet alleen wanneer het in de financiële agenda van het bedrijf past,” verteld hij.
Dit is precies de flexibiliteit die Tui Mantoni nu heeft. Hij maakt gebruik van zijn ervaring bij grote bedrijven als investeerder en voorzitter van de raad van bestuur. Dit doet hij bij een aantal ondernemende bedrijven en als voorzitter van het staatsfinancieringsfonds (Vækstfonden).
Mensen zijn belangrijk
In 2003 is Tue Mantoni goed op weg naar een carrière in de advieswereld. Hij heeft de cand.merc in wiskunde gelezen en kreeg een baan bij McKinsey. Als hij doorzet komt hij in aanmerking voor de titel van senior partner en veel geld op de rekening.
Maar dan ontmoet Tue Mantoni een man die zijn levenspad verandert. De man heet John Bloom. John is geboren en getogen in Midden-Engeland. Zijn vader was een mijnwerker. Vanwege zijn vaders gezondheidsproblemen moest John met school stoppen toen hij 15 jaar oud was. Hij ging in de leer als ambachtsman en begon als snel zijn eigen bedrijf in de huizenbouw. Nog voor zijn 20ste bouwde hij huizen. De rest is een soort geschiedenis. Tegenwoordig is John Bloor een van de rijkste mensen in Engeland.
En dan is hij de eigenaar van Triumph Motorcycles, waar de jonge Tui Mantoni een McKinsey-project heeft voltooid. John Bloom vraagt hem of dat hij commercieel directeur wil worden waarop hij ja zegt. Dit noemde hij zelf als ”mijn eerste echte baan”. Hier ontmoet Tui Mantoni voor het eerst zulke echte werknemers die niet ultra-ambitieus zijn en voor wie de baan niet het belangrijkste in het leven is.
”John zei altijd dat het kennen van mensen het belangrijkste is. Ik kwam daar aan in overhemd en stropdas en dacht: "Wat is dit eigenlijk voor iets. Zolang ze maar snel en goed zijn in Powerpoint". Dus op een dag moesten we rekruteren en we hadden twee kandidaten die even goed waren. Toen zei hij: ”We nemen hem daar, want zijn vader is boer. Boeren staan, 365 dagen per jaar, 's ochtends vroeg op en knokken in de zomer en sparen in de winter. Het is goed om opgevoed te worden door een boer.” En dat was interessant, want ik had er nooit over nagedacht. Ik keek meer naar de CV's van de mensen. Het is belangrijk, maar de persoon erachter is vaak belangrijker zegt Tui Mantoni.
Als je Tui Mantoni vraagt hoe hij de bedrijven selecteert waarin hij investeert, is het eerste wat hij zegt:
”Ik kijk altijd even wat voor mensen het zijn. Het duurt altijd even vanaf het moment dat we met elkaar gaan praten totdat we daadwerkelijk gaan samenwerken. Met Soundsboks duurde het ongeveer zes maanden. Ik vind het leuk om mensen te leren kennen - dat ik denk dat ze vaardig en prettig zijn. Ik wil graag dat ik kan uitkijken naar de bijeenkomsten”, zegt hij.
Krassen in de lak
In 2012 keert Tue Mantoni terug naar Denemarken. Hij heeft ermee ingestemd om CEO te worden van B&O, een bedrijf dat een van de meest Deense is. Mooi design, hoge kwaliteit.
Het is een gouden vogel die naar huis terugkeert. In een interview met Børsen in 2012 noemt de journalist Rune Skyum-Nielsen hem: "The Sky Stormer, die aanzienlijk heeft bijgedragen aan het verdrievoudigen van de omzet van Triumph tijdens zijn acht jaar bij het Engelse motormerk." In het interview zegt hij ook dat hij B&O ertoe kan brengen zijn omzet te verdrievoudigen - nu in slechts vijf jaar.
Dat zelfvertrouwen geeft in de jaren als topmanager van B&O veel kritische opmerkingen over Tue Mantoni.
"We hebben te veel beloofd, en we hebben niet geleverd wat we moesten doen", zegt hij vandaag.
Hij gelooft echter dat er twee verhalen zijn. De pers en de interne.
“Er is ook een ander verhaal dat we veel complexiteit hebben teruggebracht, de producten en de zelfbeleving hebben gemoderniseerd en er zo voor hebben gezorgd dat het bedrijf overleefde in een tijd waarin het er al jaren zwart uitzag. Als ik vandaag B&O bezoek, zijn er verschillende van mijn collega's die zeggen dat we hier vandaag niet zouden zijn als we niet de beslissingen hadden genomen die we hadden toen ik de leiding had. We hebben veel dingen gedaan waarbij de impact op korte termijn niet zo duidelijk was voor buitenstaanders, maar die achteraf gezien duidelijk noodzakelijk en juist waren ”, vervolgt hij.
Tue Mantoni zegt zelf blij te zijn dat hij de krassen in de lak heeft gekregenen
"Het is heel gezond om te leren dat je niet op water kunt lopen. Het is waarschijnlijk heel goed geweest voor mijn ego, denk ik. Ik durf er helemaal niet aan te denken of het in B&O absoluut fantastisch was gegaan. Het zou goed zijn geweest voor het bedrijf, maar ik weet niet zeker of het ook goed voor mij zou zijn geweest ", zegt hij met een glimlach en citeert de stoïcijnse filosofie:" Tegenslag treft je alleen als je door succes bent verleid. "
Een andere voorzitter van het bestuur
Tue Mantoni is vrij duidelijk in zijn toespraak als hij zegt dat hij nooit meer CEO van een groot bedrijf wil zijn. Tegenwoordig is hij een investeerder en zit hij in het bestuur van Joe & the Juice, GUBI, Stine Goya, Liquorice by Johan Bülow en Soundboks. Daarnaast probeert hij maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen als voorzitter van Vækstfonden en AM Hub, een Deens cluster van bedrijven die onder meer met 3D-printen werken. Meest recentelijk is hij auteur geworden van het boek The Social Contract, waarin hij stelt dat bedrijven en de samenleving sterk van elkaar afhankelijk zijn.
"Het is echt interessant dat een apotheekbedrijf wordt gemeten op de aandelenkoers in plaats van op het aantal levens dat het heeft gered. Als je de directeur van een apotheekbedrijf nu vertelt dat zijn salaris afhangt van de aandelenkoers EN het aantal levens dat het bedrijf heeft gespaard, dan zou je een aantal totaal andere beslissingen gaan nemen. Zodra we onze ontwikkelingskosten hebben betaald, moeten we naar Afrika gaan en 50 miljoen besparen. mensen ”, zegt Tue Mantoni als een voorbeeld van die zaak.
Dit is ook wat hij probeert uit te leven in zijn eigen investeringen. Hij investeert in doelgerichte bedrijven, die ook een goed bedrijf kunnen worden.
Daarom is hij ook een heel ander lid van de besturen waar hij in zit, hij is verre van degene die alleen maar naar de vergaderingen komt, de kranten leest en zijn ervaringen deelt.
"Iemand vraagt me of het niet 'gewoon' een beetje vroeg is om een bestuurscarrière te hebben. Maar ik heb geen klassieke bestuurscarrière. Bij sommige bedrijven ben ik erg hands-on. In Soundboks doe ik bijvoorbeeld direct mee aan ontwerpworkshops. Hiervoor put ik uit mijn ervaring van Triumph, die enkele overeenkomsten heeft. Het bestuurswerk is in feite veel veranderd. Bedrijven ontwikkelen zich zo snel, dat als je alleen maar naar bestuursvergaderingen komt, er zoveel is gebeurd sinds de laatste keer dat het management al zijn tijd moet besteden aan het updaten van het bestuur ”, zegt hij over zijn benadering van bestuurswerk.
Een kleine ergernis
Tui Mantoni heeft van alles wat een beetje geprobeerd. Hij is CEO geweest met veel mensen onder hem - in ups en downs. Hij heeft zijn leven als investeerder en bestuurslid uitgeprobeerd. Er is echter één ding dat hem ergert waar hij zich niet in heeft geworpen.
'Het irriteert me een beetje dat ik nooit voor mezelf ben begonnen. Er zit echt een drijvende kracht achter het hebben van een eigen project. Ik zou alle jonge mensen aanraden: "Start je eigen bedrijf. Het kan gewoon een cool T-shirt zijn en het via TikTok op de markt brengen. Het is misschien geen groot bedrijf, maar dan leer je merchandising, en het zou me een betere leider hebben gemaakt ", zegt hij en voegt eraan toe:" Maar het is nog niet te laat. "
En nee. Hoewel het jonge managementteam het gaaf vond om een oude man aan boord te krijgen, is het niet te laat om in ondernemerschap te springen als je stilletjes grijs haar begint te krijgen. De gemiddelde leeftijd van nieuwe ondernemers in Denemarken is 41 jaar.
Tue Mantoni i The Consultant
MAN IN THE SHIRT "De eer gaat naar de man die daadwerkelijk in de arena is, wiens gezicht ontsierd is door stof, zweet en bloed" - citaat Theodore Roosevelt in Parijs, 1910. In de portretserie "Man in the Shirt" ontmoeten BARONS-zakenmensen die hun ervaringen delen en zichzelf in het spel en op het spel. Waar vinden ze moed? Wat is het belangrijkste dat ze onderweg hebben geleerd? En wat kunnen wij anderen van hen leren?
